Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Στο σχολείο με συρματόσκοινο...



Διαδρομή προς το σχολείο: Παιδιά τρέχουν καθημερινά με 65 χλμ/ώρα
σε ΣΥΡΜΑΤΟΣΚΟΙΝΟ σε ύψος 400 μέτρα για να πάνε σχολείο

Σε ύψος περισσότερο από 400 μέτρα πάνω από τον ποταμό Rio Negro στην Κολομβία, η εννέα ετών Daisy Mora ετοιμάζεται να ρίξει τον εαυτό της πάνω από την άβυσσο. Κρεμώντας τον εαυτό της σε ένα παλιό και σκουριασμένο σύστημα τροχαλίας πέφτει πάνω από το χείλος του γκρεμού με 65 χλμ/ώρα κατά μήκος ενός συρματόσκοινου στην απέναντι όχθη 800 μέτρα μακριά -ένας ίλιγγος- είναι το ταξίδι που έχει να κάνει κάθε μέρα για να πάει στο σχολείο

Για μια χούφτα οικογένειες που ζουν στην περιοχή, 65 χλμ νοτιοανατολικά της πρωτεύουσας Μπογκοτά, τα 12 ατσάλινα συρματόσκοινα που συνδέουν τη μία πλευρά της κοιλάδας με την άλλη είναι η μόνη πρόσβασή τους με τον έξω κόσμο. Ο γερμανός εξερευνητής Alexander von Humboldt ήταν ο πρώτος δυτικός που είδε το ασυνήθιστο σύστημα από σχοινί το 1804.
Το παραδοσιακό ήταν από κάνναβη, αλλά τα ατσάλινα συρματόσκοινα εγκαταστάθηκαν με την έλευση της υλοτομίας στο τροπικό δάσος. Όταν αυτή έγινε παράνομη οι έποικοι στράφηκαν προς την γεωργία και την κτηνοτροφία. Σήμερα, τα συρματόσκοινα είναι ακόμα η μόνη διαθέσιμη μεταφορά σε εκείνους που ζουν στην περιοχή.


Για το σχολείο: Εννέα ετών η Daisy Mora κάνει το ταξίδι κάθε μέρα για να φτάσει μέχρι το σχολείο, με τον πέντε χρονών αδελφό της καβάλα σε ένα τσουβάλι.

Οι αγρότες τα χρησιμοποιούν για τη μεταφορά εμπορευμάτων από και προς την πλησιέστερη πόλη και, για τα παιδιά, όπως η Daisy και ο πέντε ετών αδελφός της Jamid, είναι τρόπος για να φτάσουν στο σχολείο.
Ο Jamid είναι πολύ μικρός για να γλιστρήσει με ασφάλεια στο συρματόσκοινο μόνος του, έτσι πρέπει να τον μεταφέρει μαζί της σε ένα σάκο, ελέγχοντας την ταχύτητά τους με ένα ξύλινο δίχαλο.
Ο φωτογράφος και συγγραφέας Christoph Otto, ο οποίος τράβηξε αυτές τις καταπληκτικές φωτογραφίες, πέρασε ο ίδιος πάνω από την κοιλάδα σε ένα από τα συρματόσκοινα για να φωτογραφήσει άτομα να διασχίζουν αυτή την αξιοσημείωτη διαδρομή.

1 σχόλιο:

Heliotypon είπε...

Απίστευτο! Και μετά παραπονούμαστε εμείς...